właśnie tak....

to ja wam polecam przeczytać książkę

ten film jest nielogiczny. nie ma nic gorszego niż kaznodzieja, który na siłę wciska nam jakąś życiową prawdę, wbrew logice swojego wywodu.
ten wujek, który wygadał się w barze zachował się bez sensu. skoro był przekonany, że odebranie dziecka matce jest takim dobrym pomysłem to po co się tak łamał wspomagając się alkoholem. mógł i powinien powiedzieć, że nic nie wie i odmówić pogadanki. potem wpada tam ten policjant i robi się jeszcze głupiej. morał na końcu jest idiotycznie oczywisty. jeśli główny bohater ma problem, żeby dostrzec to co dla wszystkich jest oczywiste to jest po prostu idiotą. on się nie kierował dobrem dziecka tylko jakimiś sobie znanymi względami zawodowymi. nic dziwnego że go dziewczyna opuściła. też bym to zrobił.
pozostaje jeszcze praktyczny aspekt porwania: jak oni to dziecko chcieli normalnie wychować? jak pójdzie do szkoły bez dokumentów? jak je przekonają do zmiany tożsamości?
bardzo nie lubię takich tanich gierek na emocjach. 1/10

nawet jezeli masz racje to ten film ma jedno usprawiedliwienie: gatunek. to thriller. a nie mow ze w tym gatunku jakos wybitnie logiczne sa psychoza czy milczenie owiec.

Zgadzam się, że do fabuły wkradło się wiele nielogiczności, ale koniec konców jest na tyle wciągająca, że można scenarzystom wybaczyć nieścisłości.A jeśli chodzi o końcowe wnioski to doszłam do zupełnie różnych od twoich bo uważam, że Kenzie postąpił słusznie oddając małą matce. Postąpił tak nie według jego widzimisię, ale zgodnie z zasadami swojej wiary i swoim sumieniem. Nikt nie powinien w taki sposób odbierać matce dziecka. Skoro wujek tak się o małą niepokoił mógł zawiadomić odpowiednie służby, sądownie wystąpić o prawo do opieki etc. Poza tym, gdyby mała w późniejszym czasie dowiedziała się jak trafiła do Doylów miałaby zapewnioną traumę do końca życia. Nie mówiąc juz o tym, że wcale nie jest powiedziane, że dwójka emerytów byłaby w stanie tą małą wychować.

nie przeszkadza mi nielogiczność thrillerów, tyle że ten film to nie tylko thriller on ma również przekazać nam jakąś prawdę o życiu. porusza on problem trochę bardziej skomplikowany niż puenty komedii romantycznych w rodzaju: miłość wszystko zwycięży, bądź sobą, czy nigdy się nie poddawaj.

pytanie postawione brzmi: czy można odebrać dziecko kiepskim rodzicom i nie da się na nie sformułować jednoznacznej odpowiedzi. to wiemy zarówno my jak i reżyser. tak więc oczywistym oczekiwaniem wobec filmu jest obejrzenie przyczyn dla których reżyser uważa, iż dziecko można by odebrać (lub nie odbierać).
i teraz, jeśli reżyser chce mnie do czegokolwiek przekonać to musi fabułę skonstruować w sposób przekonujący, a nie zbudować na kupie absurdów wniosek, że Kenzie wybrał źle, bo jak sądzę z ostatniej sceny taka właśnie była puenta przedstawiona przez reżysera.
jak dla mnie problem, który reżyser porusza po prostu nie istnieje. Kenzie mógł zrobić wiele różnych, bardziej sensownych rzeczy, niż podejmować decyzje stojąc przy aucie i kłócąc się ze swoją dziewczyną. cała fabuła w końcówce jest ustawiona na siłę pod jeden wniosek, który mi wydaje się mocno wątpliwy. Kenzie zdaje się ignorować fakt, że dziewczynka będzie mieć rzeczywiście gorzej u matki i jest nieodpowiedzialny w tym sensie, że skazuje dziecko, które nie jest dla niego obojętne na gorsze dzieciństwo jednocześnie nie robiąc nic w zamian. dodatkowo posyła dwójkę ludzi do kicia zamiast jakoś się z nimi rozmówić i postarać się znaleźć jakieś sensowne rozwiązanie.
jak dla mnie jest to tanie moralizatorstwo, z którego nic nie wynika. strata czasu w tym kontekście, choć może thriller dobry...